مولای ما، همچون دروازه ای به بهشت

در، به هر شکل و اندازه و رنگی که باشد، محل ورود و خروج است. به هر کجا بخوایم وارد شویم، از در آن وارد می شویم و اگر صاحب خانه اجازه ی ورود ندهد، یا باید راهمان را بکشیم و برویم یا یک لنگه پا مقابل در بایستیم که صاحب خانه، راهمان دهد. ساده است: اگر هم متوسل به زور شویم، دزد و غاصب خواهیم بود.البته، هیچ موجودی نمی تواند دزدکی و یواشکی وارد حریم خداوند بشود، امّا با این حال، خداوند از سر لطف و مرحمتش، راه آسانی به سوی رضایتش گشوده است: دروازه ای که بندگان خدا را به درگاه حضرت دوست، می رساند.

لطفاً به عبارت «بندگان خدا» دقت کنید: امام جعفر صادق (علیه السلام) می فرمایند: «جانشینان پیامبر همان ابواب الله اند، درهایی که از طریق آنها می توان به حق رسید. اگر آنها نبودند هر آینه خداوند عزّوجل شناخته نمیشد. خدا به وسیله ی آنان بر بندگانش احتجاج نموده است.» (1)

امروز، جز آقای ما، هیچ کس دری به سوی خداوند کریم نمی گشاید و جز از طریق او نمی توانیم خدایمان را بیابیم. در دعای ندبه، او را چنین می خوانیم: «این باب الله الذی منه یوتی؟» (2) ( کجاست آن باب خداوند که از آن طریق می شود به خدا رسید؟)

آقای ما تنها دری است که به سوی حقیقت باز می شود.

نکته ی آخر: در، راه خروج هم هست؛ نکند که در حریم سبز باشیم و در را باز کنند و راه خروج را نشانمان بدهند...

پی نوشت:

1. تفسیر برهان، ج 1، ص 190، به نقل از بحرینی، سید مجتبی، سلام بر پرچم برافراشته، ج 1، ص 51

2. قمی، عباس، مفاتیح الجنان، فرازی از دعای ندبه.

پ.میعاد

نظرات شما عزیزان:

a friend